پیشنهاد براندازی خاموش حجاریان همراه با ترس - مشهد رسا ، شبکه خبری تحلیلی نخبگان مردمی

حجاریان در مصاحبه با روزنامه اعتماد که تیتر یک آنرا نیز به خود اختصاص داده است،  با تاکید بر تز فشار از پایین چانه زنی در بالای خود گفت در تلاش است این تز را میان دوستان خود جا اندازد.او در پاسخ به اینکه چه اشکالی در اجرای نظریه او بوده است می گوید: «من معتقدم اساساً هیچ فشاری وارد نشد. نمونه جدی فشار

در اسپانیا اتفاق افتاده. فشار واقعی را باید آنجا ببینید. بعد از فرانکو. یا مثلاً در لهستان بود. آن ماجرایی که به جنبش همبستگی مشهور شد. [که به پیروزی والسا
منجر شد.] فشار واقعی آنجا است. نمونه ناقص آن در لبنان است. چند وقت است که گروه خارج از دولت در خیابان های لبنان خیمه زده است. چقدر جمعیت را به سطح خیابان ها آوردند. اما کاری صورت گرفت؟ معلوم است که نه، چرا؟ چون این فشارها کافی نیست.او به طور اشاره به نخبگان پیامی می دهد که شاید برای عموم چندان شفاف نیست؛ بد نیست به تاریخ  لهستان که دست بر قضا امروزه  یکی از مراکز توسعه انقلاب های مخملی آمریکا گشته است و جنبش والسای آن مروری گردد تا مقصود حجاریان به طور شفاف نمایان گردد.                                                                                                                                                              
لخ والسا رهبر حزب کمونیست لهستان پس از اینکه 11 ماه زندان را به دستور مقامات قضایى در منطقه مرزى با شوروى گذراند، از زندان آزاد شد. والسا پس از آزادى به آپارتمان خود در «گرانسک» بازگشت. دو روز پیش از آزادى صدها نفر از طرفداران او در تظاهراتى بزرگ شرکت کردند و خواهان آزادى بنیانگذار تجارت متحد لهستان شدند. بالاخره والسا آزاد شد و بر دستان طرفداران خود به خانه رسید. طرفداران والسا هورا مى کشیدند و فریاد شادى سردادند و نگذاشتند او قدمى بردارد و او را به سر دستان خود حمل کردند. پس از ورود به خانه با استقبال همسر خود مواجه شد و پس از آن از پنجره طبقه دوم با طرفداران خود صحبت کرد.
میلیون ها کارگر لهستانى دورهم جمع شدند تا اتحاد کارگران را تشکیل دهند. از کارگران مزرعه گرفته تا معدن همگى به هم پیوستند و فدراسیون ملى اتحاد کارگرى را پایه گذارى کردند و لخ والسا را به عنوان رئیس آن برگزیدند.با رهبرى کاریزماتیک و سنجیده والسا، سازمان آنها وسعت بیشترى یافت و توانایى اثرگذارى سیاسى را نیز به دست آورد. همین هنگام بود که دولت لهستان از وجود چنین تشکیلاتى احساس خطر کرد چرا که مى دانست روند روبه رشد و درخواست هاى سیاسى آنها مى تواند دولت را به چالش جدى بکشد. هر چه باشد همین تشکیلات با اعتصاب هاى مکرر و تحت فشار گذاشتن دولت لهستان به وجود آمده بود و طبیعى بود که آنها از نوع حرکت و گسترش محبوبیت این تشکیلات احساس نگرانى کنند. اقدامات پنهانى و ناگهانى فایده اى نداشت. عده اى سعى کردند با نفوذ در تشکیلات آن را فلج کرده و یا چند پاره کنند تا کارایى لازم را نداشته باشد اما این اتفاق نیفتاد. دست آخر دولت چنین ترجیح داد که با ارتش و زور وارد قضیه شده و آنها را سرکوب کند. در 13 دسامبر 1981در لهستان حکومت نظامى اعلام شد. هرگونه تجمع ممنوع شده و در یک حمله ناگهانى والسا و دیگر رهبران جنبش کارگرى دستگیر شدند. دولت لهستان برنامه اى براى از بین بردن محبوبیت والسا نداشت و دولتمردان لهستان این طور مى اندیشیدند که پس از یک دوره دورى، محبوبیت او کم شده و به تدریج از یاد خواهد رفت اما عکس این قضیه رخ داد. اعتراض هاى عمومى به تدریج بالا گرفت و درخواست ها براى آزادى والسا بیشتر شد. با توجه به بالارفتن اعتراض ها و ترس حاکمیت لهستان از اوضاع آشفته، در نوامبر 1982 والسا آزاد شد ولى تجمع سیاسى هنوز ممنوع بود. در سال1983لخ والسا برنده جایزه صلح نوبل شد. او که هراس داشت شاید به تبعید غیرداوطلبانه فرستاده شود، از رفتن به نروژ براى دریافت جایزه سر باز زد. والسا به اعمال حزبى خود ادامه داد ولى به صورت زیرزمینى. تمامى فعالیت خود بر علیه دولت کمونیستى لهستان را به صورت مخفیانه دنبال کرد. حکومت لهستان نیز با او مهربان نبود و هر چند یک بار او را تحت تعقیب و بازجویى قرار مى داد.در سال 1988 ضعف اقتصاد لهستان شرایطى را به وجود آورد که بار دیگر اعتصاب سرتاسر این کشور را فراگرفت و دولت مجبور شد با والسا وارد مذاکره شود. در آوریل 1988 حرکت حزبى بار دیگر قانونى شد و به تعداد محدودى از آنها اجازه داده شد تا در دوره بعدى انتخابات به عنوان کاندیدا ثبت نام کنند. در سال 1990 انتخابات ریاست جمهورى در لهستان برگزار شد و والسا توانست با راى خوب به مقام ریاست جمهورى برسد. هرچند وی که اصلاحات بازار تجارت آزاد را به اجرا در آورد همچنان در نقش رهبر اتحادیه کارگران ظاهر می گشت تا رئیس جمهور و با ضعف عملکردش در سال 1995 در رقابت با «الکساندر کوازینفسکى» شکست خورد.
به نظر می رسد خواسته حجاریان حرکتهای شدیدی در قالب انقلاب نارنجی است که او از ترس آنکه بازتاب اندیشه اش در میان عموم مردم خیانت آمیز بودن این نظریه را اثبات کند، فضا را به سالهای دورتری برده است تا تنها مخاطبان خاص راهکار او را دریافت کنند؛ حال جای این پرسش باقی است که آیا همچنان باید گمان برد که تشکیل کمیته ایکس یک توهم است؟