سید حسین طاهری
شعری از سید حمیری را مرحوم علامه امینی در کتاب شریف الغدیر آورده اند. این شاعر مدافع ولایت چنین سروده است:
خستین بار سر امام حسین در شورای سقیفه بنی ساعده بریده شد...
دنیایی معنا در همین چند واژه نهفته است. پاسخ پرسش هایی بسیاری در همین چند کلمه موج می زند. چرا که در سال 61 هجری که آن واقعه بزرگ رقم خورد، هنوز بودند کسانی که مجالست با پیامبر اکرم را درک کرده و در روز غدیر نیز وصایت عظمای رسول اکرم(ص) را شنیده و هنوز در گوششان طنین انداز بود.
آن گونه که سید حمیری در این فراز از کلام خویش ریشه یابی کرده است، خشت اول را کسانی گذاشتند که هنوز پیکر مطهر محمد مصطفی (ص) روی زمین بود، به جای این که در کنار علی باشند و مقدمات تدفین خاتم رسل را فراهم آورند، زیر سقف نفاق جمع شدند تا به رسم قیصر و کسری ها، ارثیه خلافت را بین خود تقسیم کنند.
همان جا بود که موضوع قرائت های چند گانه از شریعت تولد یافت و نخستین فرزند منحوس آن با غصب خلافت پا به عرصه گذاشت. اجتهاد در برابر نصّ قد بر افراشت. حق وصی و جانشین رسول خدا(ص) ضایع شد. فاطمه(س) از این همه انانیت، در حالیکه هنوز سر مبارک پدرش بر سینه علی بود و لحظات آخر را جرعه جرعه می نوشید، چه خون دل ها که نخورد.
قرائت سقیفه، دیانتی که پیامبر اکرم مثل روز روشن در تبیین آن مجاهده ها کرده و خدایش بر آن عنوان بلاغ مبین نهاده بود را در لفافه استدلال های خود خواهانه چنان پیچید که مرز میان حق و باطل برای بسیاری گم شد...
ادامه این واقعه است که وقتی دنبال می کنیم ما را به سرزمین تف و گداخته ای می رساند که نامش کربلا است. به جرأت می توان گفت هیچ چیز به اندازه باب کردن و در انداختن طرح قرائت های گوناگون از دین، به اسلام آسیب نرسانده است.
طلحه و زبیرها که لقب طلحة الخیر و سیف الاسلام از پیامبر گرفته بودند، از قربانیان همین قرائت باز ی های توجیه گرانه بودند.
گوشه گیری و انزوا گزینی عبد الله بن عمر هم یکی از همین قرائت ها بود. آن هایی که سر از خانه بیرون نکردند و گوش کری دادند و چشمان خود را بر جنایتی بزرگ که در حال انجام بود، بستند و در کشتار وحشیانه اهل بیت پیامبر(ص) دم بر نیآوردند و سرشان به کار خودشان بود و از آخور دنیا مستانه می خوردند نیز با قرائتی دیگر از اسلام، تن به این همه ذلت داده بودند.
وقتی طرح زشت و تز اسلام ویران کن قرائت های گوناگون از دین باب شد، بندها را آب برد و احکام خمسه خدا در مسیر ابر های سیاه تفرقه افکن توجیهات روشنفکری اسلام اموی قرار گرفت. این اصطلاح اسلام اموی را اولین بار شهید مطهری بیان داشتند و چه عنوان روشنگر ی است، این عنوان. اسلام اموی!
جفایی که بسیاری در حق درک و شناخت نهضت عاشورا و جبهه مقابل آن روا داشتند، این بود که در گوش ها می خواندند که یزید و ابن سعد و شمر و خولی و همه کسانی که در لشکر جور بودند، کافری بیش نبودند. در این که ذات و ماهیت آنها، کفر محور بوده است، تردیدی نیست اما این نباید دلیل شود که ما از دریچه ای که این جماعت از آن به این ضلالت راه پیدا کردند، غفلت کنیم. جبهه مقابل امام حسین(ع) را کسانی تشکیل می دادند که هر یک دنیایی ادعای اسلام پناهی و شریعتمداری داشتند.
نقل است شمر ملعون، آنگاه که قصد شنیع ترین اعمال را می کرد، بر لب فرات وضو گرفت و قصد قربت هم کرد. راستی شمر را چه تفکر و تصوری به این روز سیاه انداخته است؟ و او را تا جایی با خود برده که قربت به شیطان را با قربت به حق اشتباه گرفته است؟ امام زمان روزگار خود را مردمان بسیاری زیر آوار تأثیر تبلیغات اموی، خارجی می خواندند. یعنی کسی که بر دین خروج کرده است. در این تفسیر ابلیسانه نیز رد پای تز قرائت های مختلف از دین داشتن را به خوبی دیدنی است.
ترکش زهر آگین قرائت های گوناگون از دین، تا کربلا هم آمد و روزی را رقم زد که مصیبت بارتر از آن را هیچ انسانی نخواهد دید و شنید. یازده امام معصوم را همین قرائت ها از دین به شهادت رساند. از زیر پای امام مجتبی (ع)سجاده کشید. مسلم را در کوفه غریب و تنها رها کرد. علی (ع) را در صفین در یک قدمی پیروزی بر لشکر معاویه متوقف کرد. مالک اشتر و محمد بن ابی بکر را همین بازی وسوسه انگیز قرائت ها از امام گرفت و ناجوانمردانه شهید کرد.
دیانتی که بلاغش مبین بود و صراطش مستقیم. شریعتی که در طول 23 سال به پشتوانه وحی و حضور جبرئیل در آیه آیه قران بیان شده بود و از هیچ موضوع و مقوله ای فروگذار نکرده بود. حلالش معلوم و حرامش مشخص بود. و احکام خمسه اش استوار و پابرجا برای همیشه انسان و همه زمان، چه نیازی به قرائت های مختلف داشت که عده ای این گونه و با همین ترفند وحدت و انسجام آن را زیر تیغ بهانه و توجیه قرائت های گوناگون شقه شقه کرده و مذهب منادی توحید و وحدت کلمه را پاره پاره نموده و هر بخشی را به جریان و گروهی سپردند تا با آن خوش باشند و هر آن چه می کنند و می گویند را به نام آن توجیه و تعبیر به حق نمایند...
چرا راه دور برویم. خطر را در همین نزدیکی و بیخ گوش خودمان در سال های در آوردن سامری قرائت های مختلف از دین شاهد بودیم. این جریان هم با بهانه قرائت های گوناگون از اسلام و ضروری بودن آن به میدان آمد. برای این طرح وحدت ستیز خود مجوز با نام آزادی صادر کرد و افتاد به جان اسلام و آموزه های آن در وحدت کلمه و توحید. قرائت تازه از دین که التقاطی بود از فلسفه های سیاسی غرب و لیبرالیسم جان لاک و جامعه باز کارل پوپر را علم کرد و کرد آن چه کرد.
همین قرائت تازه بود که در اثر آن، اسلام دینی تاریخی و متعلق به دوره ای خاص قلمداد شد. عاشورا بر چسب نوعی خشونت طلبی خورد؛ دقیقا همان نسبتی که اسلام اموی در سال 61 هجری به قیام حسینی داده بود. آن ها می گفتند این ها خروج کرده اند. احکام پنچگانه اسلام مهر کهنگی خورد و ضرورت اجتهاد در نص با کمال وقاحت مطرح گردید... و هزاران اظهارنظر و تز و تئوری که از دامن ناپاک همین قرائت ها سر بر آورد. حرکتی که اگر با درایت و درس آموزی از واقعه کربلا و پیام عاشورا متوقف نشده بود، می توانست سر از کربلایی دوباره هم در آورد. تفرقه و تفرّقی که بعضا این روز ها دیده می شود، همه محصول بازسازی دوباره همان قرائت هایی است که در صدر اسلام و با رحلت رسول اکرم(ص) در عرصه دیانت بروز پیدا کرد. حق امیرالمؤمنین علی(ع) را خورد و فرزند او را در کربلا با یارانش به خاک و خون کشید.
کل یوم عاشورا و کل ارض کربلا!
